Μια πολύ απλή, αλλά συνάμα πανέμορφη καλοκαιρινή ιστορία μας προσφέρει το στούντιο Madhouse. Ο τίτλος μιλάει από μόνος του και περιγράφει πολύ ξεκάθαρα ότι η ταινία αφορά ένα κορίτσι που κυριολεκτικά πηδάει στον χρόνο. Αυτό που δεν περιγράφει είναι πως πέρα από τον παράγοντα της φαντασίας, η ταινία πρόκειται ουσιαστικά για ένα ρομάντζο που θα μπορούσε να είναι βγαλμένο από την ζωή.

Είναι δύσκολο να περιγράψω τα συναισθήματα που μου προκάλεσε η ταινία χωρίς να αποκαλύψω πάρα πολλά, γι’ αυτό ας προχωρήσω κατευθείαν στην ανάλυση της.

Όπως προανέφερα, η ιστορία είναι πανέμορφη. Η μαθήτρια Makoto Konno είναι η πρωταγωνίστρια, όπου αποκτά κατά λάθος την ικανότητα να ταξιδεύει στον χρόνο. Αρχικά, χρησιμοποιεί την ικανότητα αυτή μάλλον απερίσκεπτα, προσπαθώντας να διορθώσει μερικά μικρά “λάθη” στη ζωή της και προσπαθώντας να περάσει καλά. Όταν διαπιστώνει όμως ότι οι μικρές αυτές ενέργειες που κάνει αρχίζουν και επηρεάζουν τους γύρω της και ότι τα ταξίδια που μπορεί κάνει είναι τελικά περιορισμένα, τότε τα πράγματα αρχίζουν και σοβαρεύουν για αυτήν και η ιστορία κάνει στροφή από μια ελαφριά κωμωδία που ξεκίνησε, σε μια σοβαρή και επικίνδυνη κατάσταση.

Μην σας τρομάζει καθόλου ότι η ιστορία αφορά ταξίδια στον χρόνο. Μην έχετε στο νου σας ότι η ταινία έχει περίπλοκες και βαριές επιστημονικές εξηγήσεις για το τι είναι τα ταξίδια στον χρόνο και πως λειτουργούν. Η ιστορία είναι πολύ ελαφριά και δεν επικεντρώνεται σχεδόν καθόλου με αναλύσεις τέτοιου είδους. Αντιθέτως, επικεντρώνεται πάνω στις ανθρώπινες συμπεριφορές και στην αντιμετώπιση διάφορων καταστάσεων που δυσκολεύουν τους πρωταγωνιστές.

Η ταινία είναι βασισμένη σε νουβέλα. Το μόνο μειονέκτημα της ιστορίας είναι πως αφήνει μερικά αναπάντητα ερωτήματα, περισσότερο πάνω στον μυστηριώδη χαρακτήρα της Kazuko Yoshiyama, της θείας της Makoto, που προφανώς οι απαντήσεις βρίσκονται μέσα στο βιβλίο.

Εξαιρετική δουλειά έγινε από το θέμα ήχου. Οι φωνές των ηθοποιών των βασικών χαρακτήρων ταιριάζουν απόλυτα με τους χαρακτήρες που υποδύονται, αλλά και με το κλίμα της ταινίας. Οι φωνές τους ακούγονται αρκετά ρεαλιστικές, χωρίς να έχουν κάτι το υπερβολικό όπως γίνεται τις περισσότερες φορές σε anime. Η φωνή που ξεχώρισε ήταν αυτή της Riisa Naka, που υποδυόταν την Makoto Konno.

Το soundtrack της ταινίας δεν περιλαμβάνει τραγούδια που ξεχωρίζουν ιδιαίτερα, όμως είναι πολύ ατμοσφαιρικά και δένουν με την συναισθηματική κατάσταση της κάθε σκηνής. Τα κομμάτια περιλαμβάνουν λίγα μουσικά όργανα, έχοντας ως βάση τα πλήκτρα και κυρίως το πιάνο. Το πιο χαρακτηριστικό κομμάτι της ταινίας είναι το “Natsuzora”, που παίζει αρκετές φορές κατά την διάρκεια, ενώ το “Garnet” από την Hanako Oku είναι το βασικό κομμάτι της ταινίας. Και τα δύο είναι πολύ όμορφα και ατμοσφαιρικά μουσικά κομμάτια που με τον ήχο τους αισθάνεσαι το συναίσθημα και την αισιοδοξία της ταινίας.

Φυσικά, σαν ταινία δεν περίμενα τίποτα λιγότερο από θέμα animation. Οι χαρακτήρες, τα σκηνικά, οι εξωτερικοί χώροι είναι πολύ καλά ζωγραφισμένοι. Δεν υπάρχουν πολλές λεπτομέρειες πάνω τους, όμως το επίπεδο των χρωμάτων και της κίνησης είναι πολύ υψηλό. Εκτός από τους βασικούς χαρακτήρες, υπάρχει και μια πληθώρα από background χαρακτήρες οι οποίοι αποδίδονται πολύ καλά, και γενικά στα τοπία υπάρχει κίνηση και δεν είναι νεκρά, όπως συμβαίνει με πολλά άλλα anime.

Δεν θα σταματήσω να λέω ότι πρόκειται για μια όμορφη ιστορία. Παρά το επιστημονικό κομμάτι της ιστορίας, η ταινία δεν επικεντρώνεται πολύ πάνω σε αυτό και αυτό ήταν που βοήθησε πολύ στο να την απολαύσω. Η ταινία επικεντρώνεται πάνω στους χαρακτήρες και το πώς αντιμετωπίζουν τις διάφορες καταστάσεις που βρίσκουν μπροστά τους και αυτό που έχω να πω πάνω σε αυτό είναι πως οι χαρακτήρες είχαν μια πολύ ρεαλιστική συμπεριφορά. Το ξέρω ότι το έχω πει αυτό και για μερικά άλλα anime που έχω δει πρόσφατα, όμως σε αυτήν την περίπτωση η αίσθηση του ρεαλισμού που είχαν οι χαρακτήρες, και πολύ περισσότερο η Makoto, ήταν μοναδική.

Θα προτείνω την ταινία προς όλους, όμως πολύ περισσότερο θα την απολαύσουν οι πιο ρομαντικοί τύποι, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο καθένας δεν θα μπορεί να απολαύσει τα 98 λεπτά που διαρκεί. Ο χαρακτήρας της Makoto μπορεί να γίνει πολύ συμπαθής και οικείος και η υπόθεση της ιστορίας είναι μοναδική, με χιούμορ στον βαθμό που χρειάζεται και μια δόση συγκίνησης προς το τέλος.