Μόνο το γεγονός ότι η σειρά αυτή είναι βασισμένη σε light novel του Nisio Isin (δημιουργό του Monogatari series και του Katanagatari), με έκανε να την παρακολουθήσω. Πρόκειται για μια σειρά 12 επεισοδίων, όπου αφορά έναν πόλεμο ο οποίος πραγματοποιείται κάθε 12 χρόνια ανάμεσα σε 12 πολεμιστές, έχοντας ο καθένας τα χαρακτηριστικά ενός από τα 12 Κινέζικα Ζώδια. Οι συμμετέχοντες καταπίνουν ένα διαμάντι, το δηλητήριο του οποίου σκοτώνει αυτόν που θα το καταπιεί μέσα σε 12 ώρες. Ο νικητής είναι αυτός που θα καταφέρει να μαζέψει και τα 11 διαμάντια των αντιπάλων του μέσα σε αυτές τις 12 ώρες και το έπαθλο του, εκτός από το αντίδοτο του δηλητηρίου, είναι και η πραγματοποίηση οποιασδήποτε ευχής θέλει.

Σαν βασική ιδέα, αυτό το είδος battle royale το έχουμε δει πολλές φορές και όχι μόνο στις περιπτώσεις των Fate. Ναι, μπορεί η βασική ιδέα να είναι αρκετά ίδια, όμως η εκτέλεση της έχει πάρα πολύ ενδιαφέρον.

Σημαντικό ρόλο σε αυτό έπαιξαν οι χαρακτήρες, ίσως το πιο δυνατό σημείο στις ιστορίες του Nisio Isin. Οι 12 μαχητές δεν είναι οι κλασικοί μαχητές που έχουμε συνηθίσει ή που μπορεί να φανταστεί κάποιος. Ο καθένας είναι και ένας μοναδικός χαρακτήρας, ο οποίος έχει πάρα πολύ ενδιαφέρον. Το κάθε επεισόδιο φαίνεται σαν να αφιερώνεται (περίπου) στο χτίσιμο του κάθε χαρακτήρα, την ιστορία του και το πως κατέληξε να συμμετέχει στον Ζωδιακό Πόλεμο. Αν και υπάρχουν φαβορί για το ποιος θα κερδίσει και κάποιοι χαρακτήρες είναι εμφανέστατα αρκετά πιο δυνατοί ή ικανοί από τους άλλους, καθ’ όλη τη διάρκεια της σειράς δεν είναι καθόλου ξεκάθαρο ποια τροπή θα πάρει η ιστορία και ποιος θα είναι ο τελικός νικητής. Βέβαια, ενώ κάποιοι χαρακτήρες προβάλλονται περισσότερο και κάποιοι άλλοι πεθαίνουν χωρίς να έχουν προλάβει να συμβάλλουν καθόλου στην ιστορία, η σειρά καταφέρνει και προσφέρει μια «ισορροπία» ανάμεσα σε όλους τους χαρακτήρες και τις πιθανότητες τους να κερδίσουν.

Κάπως με απογοήτευσε το τέλος της σειράς, καθώς δεν είχε την κλιμάκωση όπου περίμενα ότι θα είχε. Τόσο ο πόλεμος, όσο και η ίδια η σειρά, έκλεισαν με έναν κάπως διακριτικό και «χαμηλών τόνων» τρόπο. Καταλαβαίνω ίσως τα μηνύματα που είχε το τελευταίο επεισόδιο, όμως περίμενα κάτι διαφορετικό. Όχι πως το τέλος της σειράς ήταν κακό, απλά το περίμενα αλλιώς σε σύγκριση με τον τρόπο που είχε εξελιχθεί η ιστορία και τις δυνατότητες της.

Όσον αφορά την εικόνα, η παραγωγή έγινε στο στούντιο Graphinica. Δεν μπορώ να πω ότι οπτικά η σειρά αυτή είχε κάτι το εντυπωσιακό. Οι κινήσεις δεν ήταν και οι πιο ομαλές και από μακριά δεν υπήρχαν και πολλές λεπτομέρειες. Γενικά όμως, το σχέδιο ήταν πολύ καλό και οι σκηνές δράσης ήταν αρκετά εντυπωσιακές. Όσο για τη μουσική, αξίζει να αναφερθώ ότι το τραγούδι εισαγωγής, “Rapture”, αν και όχι πολύ δυναμικό, είχε έναν ωραίο ρυθμό και μου άρεσε. Γενικά, κατά τη διάρκεια της εισαγωγής, υπάρχουν κάποιες κρυμμένες ενδείξεις για τους πιο προσεκτικούς, όπου αποκαλύπτουν τη σειρά με την οποία οι χαρακτήρες πεθαίνουν.

Προσωπικά πιστεύω ότι είναι μια από τις καλύτερες σειρές της περασμένης σεζόν. Η ιστορία είχε πάρα πολύ ενδιαφέρον, οι χαρακτήρες ήταν καταπληκτικοί, η δράση αρκετή και πρωτότυπη. Δεν είναι από τις σειρές που θα σε αφήσουν με ανοιχτό το στόμα, όμως βλέπεται πάρα πολύ ευχάριστα και μπορεί να σου προκαλέσει συναισθήματα και σκέψεις, βλέποντας τις όλες ιστορίες των χαρακτήρων. Αξίζει να τη δει κάποιος, σίγουρα δεν πρόκειται για χάσιμο χρόνου.

Εάν θέλετε κάποια σειρά δράσης η οποία να έχει ένα παρόμοιο battle royale, φυσικά και θα πρέπει να απευθυνθείτε στο Fate franchise. Αν και σας προτείνω να δείτε όλες τις σειρές Fate, εάν είναι να δείτε μόνο μια από όλες, τότε αυτή πρέπει να είναι το Fate/Zero.

Until next time, keep watching!